De waarschuwing die veeeel te laat komt!

(onderstaande is geschreven rond half augustus uit ongeloof over de 1000 Euro belofte van Mark R.)

Vanaf mijn vakantieadres wil ik graag even orde op zaken stellen en als het goed is ben ik hierin niet de enige. Als ik mij niet vergis wil of wilde Mark Rutte namelijk ook orde op zaken stellen. “Orde op Zaken” was de naam van het verkiezingsprogramma van de VVD voor de verkiezingen van 2010.

Vol levenslust en met een geweldige glimlach vertelde Mark ons in 2010 hoe hij orde op zaken ging stellen. Onze Mark ging banen creëren. In 2010 hadden we 400.000 werklozen en met het VVD programma gingen we de crisis te lijf. Mark zou voor 400.000 extra banen zorgen. Ik hoor het hem nog zeggen.

Vandaag de dag zitten we met meer dan 500.000 werklozen. Er zijn geen 400.000 extra banen bijgekomen, maar 100.000 extra werklozen. Dat kan Mark niet wijten aan de economische crisis, want die crisis was er in 2010 ook al. Er is hooguit een crisis bijgekomen en daar kan Mark niets aan doen. Dat doet echter niets af aan de belofte van Mark. Mark heeft geen orde op zaken gesteld. Ja, we mogen 130 kilometer per uur op sommige stukken van de snelweg, maar voor de rest kabbelt alles onrustig voort.

Toen Mark Rutte orde op zaken ging stellen voor 2010 tot 2014 vertelde hij ons ook dat er niet werd gemorreld aan de hypotheekrenteaftrek. Desondanks wordt er al in de nieuwe verkiezingscampagne van de VVD voor 2012 aan de hypotheekrenteaftrek gemorreld. En dat onder het motto “niet doorschuiven, maar aanpakken”. Ik ben blij dat de VVD haar verantwoordelijkheid neemt, maar als je aan de hypotheekrenteaftrek komt, dan heb je het volgens mij over lastenverzwaring.

En deze lastenverzwaring kan ik niet rijmen met de nieuwste verkiezingsbelofte van de VVD. Mark R. gaat er namelijk voor zorgen dat elke werkende Nederlander in 2015 1000 euro lastenverlichting krijgt. Hoe hij dat gaat doen is mij nog niet geheel duidelijk, maar het lijkt mij nu al de gebroken verkiezingsbelofte van deze verkiezingen. Het  lijkt Mark nu 4 zetels op te leveren in de peilingen en als werkende klinkt het mij natuurlijk als muziek in de oren. Ik weet dat het een belofte van likmevestje is, maar ik vind het positief.

Ik ben er nog niet achter waarom het voorstel van Mark mij zo positief overkomt, maar ik heb wel een hypothese. Als ik de verkiezingsbeloftes van Mark zo eens op een rijtje zet, dan is elke belofte niet alleen niet uitgekomen. Er is ook nog eens precies het tegenovergestelde gebeurt. Als ik die lijn een op een doortrek dan vrees ik dat de VVD mij geen 1000 euro oplevert in 2015, maar eerder 1500 euro kost.

Desondanks ben ik blij met de belofte van Mark. Ik ben blij zoals Churandy Martina blij is. Blij dat de VVD dit keer geen extra banen creëert, zodat ik niet meer hoef te vrezen voor de baan van vrienden of familie. Daarnaast is de hypotheekrenteaftrek ook niet meer onbespreekbaar, dus dat helpt natuurlijk ook mee. Persoonlijk denk ik dat daar de door mij gevreesde 1500 Euro kosten zitten. En dat onder het motto “niet doorschuiven, maar aanpakken”. Soms is het goed om orde op zaken te stellen. Dat kan de VVD  achterban vast beamen.

Dankwoord Nobelprijs

Ik heb het woord op moeten zoeken in het woordenboek, maar ik kan u nu dan toch vertellen dat ik mij nederig voel nu ik hier zo voor u sta. Nooit had ik gedacht dat ik al op 37-jarige leeftijd de Nobelprijs voor de vrede zou mogen ontvangen. De Nobelprijs voor de literatuur was een reële optie, maar die ging naar een Chinees, dus zal ik wel een jaar moeten wachten ben ik bang.

Als ik mensen moet bedanken dan wil ik in eerste instantie toch mijn speciale dankbetuiging richten aan de inwoners van Griekenland. Griekenland heeft het werk van de Europese Unie en mijn specifieke rol als burger daarbinnen weer op de kaart gezet. Griekenland heeft hier duiding aan gegeven en ons als burger weer mondig gemaakt. Hiervoor mijn grote dank. Als Griekenland er niet geweest was, dan had ik waarschijnlijk pas volgend jaar de Nobelprijs voor de literatuur gekregen en dan was de Nobelprijs voor de vrede nog ver weg geweest. Dus nogmaals mijn grote dank.

 

Natuurlijk wil ik ook mijn vrouw bedanken omdat ze mij altijd heeft gesteund. Daarnaast wil ik mijn ouders bedanken omdat ik op dit continent ben geboren en opgegroeid. Ik wil mijn vrienden en familie bedanken, mijn manager en niet te vergeten mijn buren, omdat ze me niet hebben weggejaagd. Ook wil ik mijn mede-Europeanen bedanken omdat ze al decennia lang bijna geen oorlog meer maken.

Het is voor mij als burger van de Europese Unie een grote eer om deze prijs in ontvangst te mogen nemen en laat mij iedereen en alles aanmoedigen om verder te gaan als een grote gemeenschap. Samen zijn we één en samen staan we sterk. De wereld is meer dan jij. De wereld is ook de mensen en de landen om je heen en laat ons daar ook de verantwoordelijkheid voor dragen. Zo houden we oorlogen buiten de deur en zorgen we voor een grotere mate van veiligheid. Het scheelt mij trouwens ook gigantische wachttijden bij de Duitse grens.

 

Tot slot wil ik van de gelegenheid gebruik maken om de groeten te doen aan de buurvrouw en tante Johanna, van harte gefeliciteerd met uw 78^e verjaardag en oh ja, oom Harry, ik hoop dat u snel hersteld van uw heupoperatie. De volgende keer even nadenken voordat u op ski’s van de trap af gaat.

Nobelprijs Comité bedankt, EUROPA bedankt JOEHOE FEESTJE

Save the Sint

Buenos dias is goedemorgen, buenas noches is goedenacht. Llorar dat is huilen, Reir dat is een lach. Deze 2 regels waren de eerste 2 zinnen van het Spanjelied van Bassie en Adriaan. De clown en de acrobaat brachten mij en alle andere Nederlandse kinderen op een geweldige manier kennis bij over de Spaanse cultuur. Wij leerden over de paella, chuppa-chup en sol, dat is de zon. Wat Bassie en Adriaan ons vergaten te leren was dat Spanjaarden financieel onbetrouwbaar zijn en dus investeerden wij zonder enig bezwaar in vliegvelden die nooit werden gebruikt, wintersportgebieden op plekken waar het nooit vroor en Portugese voetballers en trainers in Madrileense dienst.

Zelfs tijdens de afgelopen verkiezingen hoorde je bijna niemand over al deze weggegooide miljarden. De focus tijdens de verkiezingen lag op de Grieken. Grieken die op hun 50^e met pensioen gaan en 4 uur per dag werken. Met een dergelijke werkethiek hoef je niet eens bang te zijn voor tegenargumenten, dus Griekenland was een gemakkelijk slachtoffer. Spanje was een heel ander verhaal. Sinterklaas als bekendste inwoner van Spanje is al honderden jaren oud en werkt nog steeds keihard. Hij moet tegenwoordig zelfs alles alleen doen. Hij heeft onlangs namelijk noodgedwongen al zijn knechten moeten ontslaan omdat de maatschappij tegenwoordig taalkundig politiek correct is geworden. Hierdoor werd een negerzoen een zoen en zwarte Piet werkloos.

Onze verkiezingen waren nog maar net geweest of Griekenland bleek niet de grootste schooier te zijn. Spanje bleek het meest behoeftig. Op zich is dat natuurlijk geen groot probleem, want Paella kunnen we zelf ook wel maken. Het grootste probleem zit hem echt in Sinterklaas. Sinds jaar en dag woont en bankiert Sinterklaas in Spanje en ik wil natuurlijk wel een cadeautje krijgen op 5 december. Om de cadeautjes van mij en miljoenen andere kinderen veilig te stellen vind ik dan ook dat Spanje gered moet worden. Als we Spanje redden, dan is de bank van Sinterklaas gered en worden onze cadeautjes betaald. Die cadeautjes koopt de Sint ongetwijfeld in Nederland. Zo helpt het Europese Noodfonds Sinterklaas en Sinterklaas stimuleert de Nederlandse economie.

Om die cadeautjes te kopen heeft Sinterklaas wel hulp nodig, dus ik stel voor dat we zwarte Piet in ere herstellen. Sinterklaas kan tenslotte niet alles alleen. Hij is al oud en hoewel we best kunnen snijden in de ouderenzorg, moeten we natuurlijk niet overdrijven. Als we Spanje dan toch aan het infuus leggen en zwarte Piet zijn baan teruggeven en ondertussen de ouderenzorg reorganiseren, dan kunnen we vast ook wel wat doen aan die vermaledijde zoenen. Die mogen van mij wel weer anders heten. Mag ik dan ook voorstellen om de hele discussie over Kuifje in Afrika gewoon over te slaan. Ik ben namelijk niet zozeer bang voor de discussie, maar ik vrees de scheldkanonnade van kapitein Haddock. Daarbij vergeleken is een lening van 60 miljard slechts een ectoplastisch bijproduct.

I'm coming out

Daar sta ik dan. Ik kan het nu echt niet langer verborgen houden. Ik heb een groot geheim. Dat geheim begon langzamerhand een gigantisch probleem te worden waar ik niet voor uit durfde te komen. Ik weet het al sinds ik 12 jaar oud ben en sindsdien liep ik er continu voor weg. De laatste jaren werd ik er via de media echter steeds vaker mee geconfronteerd. Een paar jaar geleden heb ik het er voor het eerst met mijn vrouw over gehad en recent heb ik besloten er niet langer geheimzinnig over te doen. Ik wil me er niet langer voor verstoppen.

Voor de meesten van jullie zal dit als een volslagen verrassing komen, maar ik durf nu met een gerust hart te zeggen dat ik verslaafd ben aan zingen. Dat op zich zou niet zo problematisch zijn, maar ik ben nog aardig voor mezelf als ik zeg dat ik niet erg goed ben. Als ik een liedje zing dan weten de toehoorders zeker dat er geen noot zuiver geraakt word. Ik zal het presteren om het gehele nummer vals te zingen, maar dat dan wel weer met volle overgave. Op zich kon ik hier goed mee leven en ook de toehoorders in de verschillende karaokebars waardeerden mijn inzet.

Sinds enkele jaren is dit veranderd. Sindsdien wijzen programma’s waarbij je als talent ontdekt kan worden mij continu op mijn tekortkomingen en alle toeschouwers in de karaokebar zijn plotseling jurylid geworden. Ik vind het niet erg om gejureerd te worden. Het is mijn grootste doel om ooit een keer mee te doen aan een talentenjacht.  Ik weet dat ik kansloos ben, maar ook ik wil een keer optreden  in een programma als Idols, X-factor of the voice of Holland. Ik wil namelijk gewoon zingen en dan is de toonhoogte of soort niet van belang.

Vanwege mijn zangkunsten heb ik de neiging om mijzelf in te schrijven jarenlang weten te onderdrukken. Ik ben niet op klompen verschenen bij Idols of met een manager bij X-factor. Maar steeds vaker bekroop mij het gevoel dat ik de mensheid een uniek stemgeluid onthield. Sinds 2008 heb ik daar gesprekken over gehad met mijn vrouw en die wist mij tot nu toe nog steeds tegen te houden, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Op een bepaald moment was ik gewoon niet meer te stoppen. Ik moest en zou gewoon mijn uniek stemgeluid laten horen aan de wereld. Dus wat heb ik gedaan. Ik heb mij aangemeld voor the voice of Holland en Holland’s got talent.

Van the voice of Holland heb ik nooit meer iets gehoord en het moet mij van het hart dat ik dat verbazingwekkend vind. De producenten van TVOH zoeken een uniek stemgeluid en laat dat bij mij nu juist verzekerd zijn. Holland’s got talent heeft mij wel uitgenodigd om audities te doen. Van hun mag ik mijn kunsten komen vertonen en zodoende sta ik nu op een podium omringt door camera’s met een microfoon in mijn handen. Wie a zegt moet ook b zeggen, dus moet ik nu figuurlijk met de billen bloot. Nog een paar seconden en dan ben ik uit de zangkast. Diana Ross zong het al en nu doe ik het ook.

Spagaat vind ik niet leuk

Via Facebook kreeg ik een foto onder ogen. Het was een foto van een hond die door het ijs was gezakt. De hond wachtte tot het gered zou worden. Je zag de vermoeidheid en gelatenheid in de ogen van de hond. Eigenlijk geloofde het beestje niet meer in een goede afloop en dat grijpt mij dan aan. Ik heb te doen met het dier, maar ik ben slechts een anonieme toeschouwer. Op dit soort momenten mis je binnen Facebook dan toch de mogelijkheid “vind ik niet leuk”.
 

Uitgaande van de reacties op Facebook ben ik dan een van de weinigen, want bijna 1.000.000 mensen vonden de foto leuk. Normaal gesproken denk je dan dat deze mensen een persoonlijkheidsstoornis hebben. Het zou niet raar geweest zijn als we een Excel bestand aan gingen leggen van deze miljoen mensen, zodat we toekomstige psychopaten sneller in beeld hebben. Maar in dit geval lag het toch wat genuanceerder.

De nuance zat hem in de begeleidende tekst bij de foto van de hond. De hond die langzamerhand bezig was te verdrinken. Deze tekst bevatte niet een omschrijving van de foto, zoals “hond in wak” of soortgelijke bewoordingen. In plaats daarvan stond er de volgende tekst  “Like if you would save him! Ignore if you don’t care!” met een overbodig gebruik van hoofdletters. Deze tekst vond ik getuigen van een groot zwart-wit gevoel. Persoonlijk zou ik de hond zeker redden als ik dat kon. Ik kan de hond echter niet redden door de foto leuk te vinden. Daarmee zou ik meedoen aan een populariteitswedstrijd en dat wil ik niet. Dat houdt echter niet in dat het mij niets doet. Die illusie werd echter wel gewekt en daarmee bevond ik mij in een onmogelijke spagaat.

Onmiddellijk moest ik aan een andere onmogelijke spagaat denken. Een vergelijking die eigenlijk dusdanig mank gaat dat ik u hem niet wil onthouden. De volgende woorden weerklonken namelijk door mijn hoofd  “If you’re not with us, you’re against us”. Neutraliteit was niet mogelijk bij George Bush jr. We moesten blindelings in de pas gaan lopen en als we ons niet conformeerden, dan waren we de vijand. “Like if you’re with us! Ignore and face the consequences!

Eigenlijk wilde ik niet blindelings in de pas lopen. Ik ben wel landgericht, maar niet landgezwicht, maar George jr. liet mij weinig keus. Hij gooide mij in een spagaat waarbij ik of een terrorist werd of een ja-knikker was. Ik had het liever iets genuanceerder gezien. Natuurlijk vond en vind ik het vreselijk wat de Verenigde Staten is overkomen, maar dat wil niet zeggen dat ik elke maatregel die hun regering neemt blindelings ga steunen. Dat houdt echter niet in dat ik tegen het Amerikaanse volk ben. Ik heb gewoon af en toe een iets andere mening en zoveel meningen, zoveel smaken koffie en zoveel huisdieren. Niemand die dat beter zal begrijpen dan een Amerikaan.

Ik heb trouwens geen idee of het ultieme huisdier, de hond uit de foto, het overleefd heeft. Het lijkt mij wel, want bijna 1 miljoen mensen wilden het dier redden of ze waren in ieder geval chantabel genoeg. In het meest negatieve geval vonden ze de foto echt leuk, maar daar zullen we waarschijnlijk nooit achter komen. En als we daar achterkomen, dan is het waarschijnlijk te laat, want terroristen en psychopaten houden zich niet aan regeltjes.

Bij de hond wist ik het niet zeker, maar ik twijfel er niet aan of de Amerikaan zal deze hele War on terror wel overleven. Het “land of the brave and home of the free” sterft in mijn ogen echter een langzame dood, want in ruil voor de vrijheid wordt de vrijheid overboord gegooid. Ik vind dat ze gered moeten worden, dus “like if you would save them, ignore if you don’t care!”

Lotgevallen van een BN er

Mijn naam is Sjaak, Sjaak J. van der Aak. U kunt mij kennen van het 2e seizoen van Idols. Ik heb toen auditie gedaan met het nummer “samen zijn” van Willeke Alberti. Het is weliswaar niet op TV geweest, maar desondanks kunt u mij kennen. Ook al omdat ik een brief heb geschreven naar een van de boeren van “Boer zoekt vrouw”. Deze brief is verder niet behandeld, maar dit heeft er wel voor gezorgd dat ik een soort van bekende Nederlander ben geworden.

 

Als bekende Nederlander zet ik tegenwoordig regelmatig gevraagd en ongevraagd een handtekening. Zo heb ik laatst een handtekening onder een huurcontract gezet en u kunt mijn handtekening ook vinden op mijn rijbewijs. Maar een van mijn mooiste handtekeningen heb ik recentelijk gezet. Deze handtekening staat onder mijn deelname aan de pilotaflevering van “Sterren Springen”. Ik was oorspronkelijk gepolst voor het eerste seizoen, maar dat was mediatechnisch niet handig. Myrthe Mylius, die u ook kunt kennen, voedt haar hond namelijk tweetalig op. Hierdoor leek het de producent beter mijn bloemschikkende walrus in te zetten tijdens de pilotaflevering.

U hoeft dus niet verbaasd te zijn als u mij ineens ziet verschijnen in mijn Speedo. In tegenstelling tot Kleine Viezerik, die u zeker kent, heb ik keihard geoefend. Allereerst zal u verblijd worden met beelden van mij terwijl ik angstig een teen in het opblaasbadje van de buurkinderen dompel. Maar al snel overwin ik mijn angst voor water en u zult mij zowaar water zien drinken op tv. Nu al historische beelden.

Dit alles zal uitmonden in een geweldige climax, waarbij ik live op televisie mijn hoogtevrees overwin terwijl mijn walrus al bloemschikkend in het water zal duiken. Ik beantwoord onderwijl nog wat intelligente vragen van het blonde meisje dat ook bekend is. Vervolgens spring ik rechtstandig mijn walrus achterna, want een salto durf ik nog niet. Op de beelden zult u mij het gereedgekomen bloemstuk zien redden, want mijn walrus is helaas reeds verdronken.

Als laatste wens van mijn walrus zal ik zijn bloemstuk aanbieden aan Geer. Hierdoor zal ik lovende woorden krijgen van juryvoorzitter Edwin Jongejans. Jurylid Daphne Jongejans uit seizoen 1, die u waarschijnlijk kent als internationaal erkend seksbom uit de jaren 80, wordt in de pilotaflevering namelijk vervangen door haar broertje Edwin.  Edwin kunt u kennen als winnaar van het NK Bommetje en herkennen aan zijn gezicht.

Mijn naam is Sjaak, Sjaak J. van der Aak. U kunt mij kennen van het 2^e seizoen van “Idols”, van “Boer zoekt Vrouw”, maar het bekendst ben ik toch wel geworden door mijn deelname aan de pilotaflevering van “Sterren Springen”. Deze pilotaflevering is helaas nooit uitgezonden omdat het door het overlijden van mijn walrus als te schokkend kan worden ervaren.

Het kleine huisje in de vallei

Heeft u "het kleine huisje op de prairie" wel eens gekeken? Keek u dan vanwege de moralistische boodschap, het goede verhaal of de schitterende landschappen? Ik keek vaak vanwege Nels Oleson. De welhaast stoïcijnse manier waarop deze man zijn leven en zijn huwelijk onderging is bewonderenswaardig of belachelijk te noemen. De keus laat ik aan u. In mijn optiek waren de Ingalls maar beeldvulling en lag de eigenlijke boodschap in de beproevingen van Nels.

 

 

Vandaag heb ik het gevoel dat ik zelf beeldvulling ben geworden. Vanaf het terras van mijn "gite rural" kijk ik uit over een schitterende vallei. Een vallei waar het kleine huisje zo zou hebben kunnen staan. Een vallei waar mijn kleine huisje ook daadwerkelijk staat. Elk moment verwacht ik hier Laura Ingalls, terwijl ze mijn uitzicht binnenrent en begint te raaskallen over haar “pa”.

En als Laura hier mijn uitzicht binnenrent, dan rent ze niet op Nike’s. Dan heeft ze haar mooie halfhoge zwarte leren “one size fits all” Dr. Martens uit 1883 aan. Op geen enkele manier merk je hier dat de 20e eeuw al begonnen is. Als je iemand hier verteld dat de 20e eeuw al is afgelopen word je waarschijnlijk keihard uitgelachen. Er is geen schoorsteen of hoogspanningsleiding die het uitzicht verpest. Hier bestaan slechts gras, bomen, lucht en koeien.

Deze vallei is te perfect om echt onder woorden te kunnen brengen. Ik heb het net al even geprobeerd, maar het volgende voorbeeld maakt het echt heel duidelijk. De vallei die ik hier continu beschrijf ligt in België. Om preciezer te zijn bevindt het zich in Wallonië. Van Walen is alom bekend dat ze weigeren om Nederlands te praten, laat staan dat ze het kunnen. Maar elke Waal die deze vallei in gaat praat om onbegrijpelijke redenen Nederlands. Ze kunnen er niets aan doen. Ze kunnen het niet helpen. Als de plaatselijke Laura Ingalls op je af komt rennen en je groet, zegt ze nog wel "bonjour", zodat je wel het vakantiegevoel krijgt. Maar als je haar wat vraagt, ratelt ze niet in onbegrijpelijk Frans, zodat je af en toe eens een woordje verstaat. Nee, het ABN vloeit in heerlijke stromen uit haar mond. Zo perfect is deze vallei.
 
Er moet een reden zijn dat ik hier mag zijn. Je belandt niet door toeval in deze vallei. Deze vallei moet je verdienen. Ik heb nog geen flauw vermoeden wat ik heb gedaan of moet doen om dit te verdienen. Er is echter een ding dat ik zeker weet. Als Nels Oleson voorbij komt, mag hij bij mij zijn hart uitstorten. En als hij daarbij schuttingtaal gebruikt, dan begrijp ik dat. Als hij mijn wijnvoorraad opdrinkt, dan begrijp ik dat. Charles Ingalls kan een puntje zuigen aan mijn begrip. Er is echter een dingetje dat ik nooit zal begrijpen. Ik zal nooit begrijpen wat Nels nu eigenlijk in mijn vallei doet.