Lotgevallen van een BN er

Mijn naam is Sjaak, Sjaak J. van der Aak. U kunt mij kennen van het 2e seizoen van Idols. Ik heb toen auditie gedaan met het nummer “samen zijn” van Willeke Alberti. Het is weliswaar niet op TV geweest, maar desondanks kunt u mij kennen. Ook al omdat ik een brief heb geschreven naar een van de boeren van “Boer zoekt vrouw”. Deze brief is verder niet behandeld, maar dit heeft er wel voor gezorgd dat ik een soort van bekende Nederlander ben geworden.

 

Als bekende Nederlander zet ik tegenwoordig regelmatig gevraagd en ongevraagd een handtekening. Zo heb ik laatst een handtekening onder een huurcontract gezet en u kunt mijn handtekening ook vinden op mijn rijbewijs. Maar een van mijn mooiste handtekeningen heb ik recentelijk gezet. Deze handtekening staat onder mijn deelname aan de pilotaflevering van “Sterren Springen”. Ik was oorspronkelijk gepolst voor het eerste seizoen, maar dat was mediatechnisch niet handig. Myrthe Mylius, die u ook kunt kennen, voedt haar hond namelijk tweetalig op. Hierdoor leek het de producent beter mijn bloemschikkende walrus in te zetten tijdens de pilotaflevering.

U hoeft dus niet verbaasd te zijn als u mij ineens ziet verschijnen in mijn Speedo. In tegenstelling tot Kleine Viezerik, die u zeker kent, heb ik keihard geoefend. Allereerst zal u verblijd worden met beelden van mij terwijl ik angstig een teen in het opblaasbadje van de buurkinderen dompel. Maar al snel overwin ik mijn angst voor water en u zult mij zowaar water zien drinken op tv. Nu al historische beelden.

Dit alles zal uitmonden in een geweldige climax, waarbij ik live op televisie mijn hoogtevrees overwin terwijl mijn walrus al bloemschikkend in het water zal duiken. Ik beantwoord onderwijl nog wat intelligente vragen van het blonde meisje dat ook bekend is. Vervolgens spring ik rechtstandig mijn walrus achterna, want een salto durf ik nog niet. Op de beelden zult u mij het gereedgekomen bloemstuk zien redden, want mijn walrus is helaas reeds verdronken.

Als laatste wens van mijn walrus zal ik zijn bloemstuk aanbieden aan Geer. Hierdoor zal ik lovende woorden krijgen van juryvoorzitter Edwin Jongejans. Jurylid Daphne Jongejans uit seizoen 1, die u waarschijnlijk kent als internationaal erkend seksbom uit de jaren 80, wordt in de pilotaflevering namelijk vervangen door haar broertje Edwin.  Edwin kunt u kennen als winnaar van het NK Bommetje en herkennen aan zijn gezicht.

Mijn naam is Sjaak, Sjaak J. van der Aak. U kunt mij kennen van het 2^e seizoen van “Idols”, van “Boer zoekt Vrouw”, maar het bekendst ben ik toch wel geworden door mijn deelname aan de pilotaflevering van “Sterren Springen”. Deze pilotaflevering is helaas nooit uitgezonden omdat het door het overlijden van mijn walrus als te schokkend kan worden ervaren.

Het kleine huisje in de vallei

Heeft u "het kleine huisje op de prairie" wel eens gekeken? Keek u dan vanwege de moralistische boodschap, het goede verhaal of de schitterende landschappen? Ik keek vaak vanwege Nels Oleson. De welhaast stoïcijnse manier waarop deze man zijn leven en zijn huwelijk onderging is bewonderenswaardig of belachelijk te noemen. De keus laat ik aan u. In mijn optiek waren de Ingalls maar beeldvulling en lag de eigenlijke boodschap in de beproevingen van Nels.

 

 

Vandaag heb ik het gevoel dat ik zelf beeldvulling ben geworden. Vanaf het terras van mijn "gite rural" kijk ik uit over een schitterende vallei. Een vallei waar het kleine huisje zo zou hebben kunnen staan. Een vallei waar mijn kleine huisje ook daadwerkelijk staat. Elk moment verwacht ik hier Laura Ingalls, terwijl ze mijn uitzicht binnenrent en begint te raaskallen over haar “pa”.

En als Laura hier mijn uitzicht binnenrent, dan rent ze niet op Nike’s. Dan heeft ze haar mooie halfhoge zwarte leren “one size fits all” Dr. Martens uit 1883 aan. Op geen enkele manier merk je hier dat de 20e eeuw al begonnen is. Als je iemand hier verteld dat de 20e eeuw al is afgelopen word je waarschijnlijk keihard uitgelachen. Er is geen schoorsteen of hoogspanningsleiding die het uitzicht verpest. Hier bestaan slechts gras, bomen, lucht en koeien.

Deze vallei is te perfect om echt onder woorden te kunnen brengen. Ik heb het net al even geprobeerd, maar het volgende voorbeeld maakt het echt heel duidelijk. De vallei die ik hier continu beschrijf ligt in België. Om preciezer te zijn bevindt het zich in Wallonië. Van Walen is alom bekend dat ze weigeren om Nederlands te praten, laat staan dat ze het kunnen. Maar elke Waal die deze vallei in gaat praat om onbegrijpelijke redenen Nederlands. Ze kunnen er niets aan doen. Ze kunnen het niet helpen. Als de plaatselijke Laura Ingalls op je af komt rennen en je groet, zegt ze nog wel "bonjour", zodat je wel het vakantiegevoel krijgt. Maar als je haar wat vraagt, ratelt ze niet in onbegrijpelijk Frans, zodat je af en toe eens een woordje verstaat. Nee, het ABN vloeit in heerlijke stromen uit haar mond. Zo perfect is deze vallei.
 
Er moet een reden zijn dat ik hier mag zijn. Je belandt niet door toeval in deze vallei. Deze vallei moet je verdienen. Ik heb nog geen flauw vermoeden wat ik heb gedaan of moet doen om dit te verdienen. Er is echter een ding dat ik zeker weet. Als Nels Oleson voorbij komt, mag hij bij mij zijn hart uitstorten. En als hij daarbij schuttingtaal gebruikt, dan begrijp ik dat. Als hij mijn wijnvoorraad opdrinkt, dan begrijp ik dat. Charles Ingalls kan een puntje zuigen aan mijn begrip. Er is echter een dingetje dat ik nooit zal begrijpen. Ik zal nooit begrijpen wat Nels nu eigenlijk in mijn vallei doet.

Mossels United

Op teletekst las ik vandaag de volgende zin “Mosselen deel Oosterschelde verdacht”. Het zal niemand verbazen dat die zin bij mij enige verbazing wekte. Natuurlijk was het criminele gedrag van de individuele mossel bij mij al langer bekend. Nog niet al te lang geleden zag ik het eerste filmpje van een mossel op het dievenpad. De mossel in kwestie was op slinkse wijze bezig een tafel te ontdoen van de daar aanwezige zoutkorrels. Ook heeft de mossel meerdere malen op schrikbarend brute wijze geprobeerd mijn woning binnen te dringen. Als klap op de vuurpijl schrikt de mossel er niet voor terug mensen naar het leven te staan.

Het mag dus duidelijk zijn dat de mossel een zeer crimineel weekdier is en persoonlijk begrijp ik de mossel wel. De mossel heeft tenslotte weinig toekomstperspectief. Het lijkt mij zeer vervelend om al bij je geboorte te weten dat je uiteindelijk word afgeserveerd of uitgeserveerd. Met die gedachte in het achterhoofd zou ik wellicht ook crimineel worden. Tot vandaag dacht ik dat de criminele mossel individueel opereerde. Het berichtje op teletekst bracht echter verandering in deze gedachtegang. Als alle mosselen uit een gedeelte van de Oosterschelde verdacht zijn, dan zijn ze zich aan het organiseren. Een individuele mossel jaagt mij al schrik aan, een grote groep georganiseerde mosselen zorgt voor een panisch gevoel in mijn onderbuik. Ik ben bang dat we op niet al te lange termijn rekening moeten houden met een tsunami van mosselen.

Ik vrees dat het zal beginnen met mosselen die onze banen in zullen pikken. Ik voorzie mosselen tussen de bloembollen en op de bouwplaats. De mossel die op basis van zijn lage uurloon de arbeidsplek langzamerhand over zal nemen. Naast de vacaturebank zal de mosselbank verrijzen. Een plek waar werkgever en mossel bij elkaar kunnen komen. En het zal niet bij de arbeidsplek blijven. De mossel zal niet alleen onze bazen versieren met zijn positieve eigenschappen. Ook onze vrouwen zullen vallen voor de kwaliteiten van de mossel. Als de mossel zich een klein beetje versiert met soepgroenten is hij onweerstaanbaar. Daar kan een gezonde Hollandse jongen niet tegenop.

Als mijn vermoedens bewaarheid worden dan dienen wij ons te bewapenen. Wij moeten ons met hand en tand verzetten tegen het gevaar uit de Oosterschelde. Als justitie de mosselen aldaar verdacht vind, dan zal er ongetwijfeld gehandeld moeten worden. Van vrouwe justitia hoeven wij echter niet al te veel te verwachten. De strafmaat die justitie hanteert is veel te licht en de strafbare feiten moeten altijd nog maar bewezen worden. De bewijslast is namelijk flinterdun, want eerlijk is eerlijk, alle mosselen lijken tenslotte op elkaar. Ik kan ze tenminste niet uit elkaar halen.

Ongetwijfeld denkt de burgemeesterskring “de Oosterschelde” nog dat ze het probleem op kan lossen door een stevige pot thee te drinken met de probleemmosselen. Persoonlijk zou ik liever een wat meer permanente oplossing zien. Het is onzinnig te stellen dat alle mosselen het land uit moeten. Daarvoor heeft de mossel een te permanente plek in onze samenleving ingenomen. De mossel leeft al generaties lang in ons midden.

Mijn oplossing is gelegen in een gezonder leefklimaat zodat de mossel in het reine met zichzelf kan komen. Geef mosselen de ruimte en de liefde om te groeien en de mossel zal op termijn een geweldige bijdrage leveren aan onze samenleving en economie. Ongetwijfeld zijn er mensen die graag een andere aanpak van het mosselprobleem zien. Deze mensen raad ik een stevige groentebouillon en wat bier aan. Dan kunnen we er onder het genot van een heerlijke mossel eens een boompje over opzetten. Dat is weer eens wat anders dan thee.