I'm coming out

Daar sta ik dan. Ik kan het nu echt niet langer verborgen houden. Ik heb een groot geheim. Dat geheim begon langzamerhand een gigantisch probleem te worden waar ik niet voor uit durfde te komen. Ik weet het al sinds ik 12 jaar oud ben en sindsdien liep ik er continu voor weg. De laatste jaren werd ik er via de media echter steeds vaker mee geconfronteerd. Een paar jaar geleden heb ik het er voor het eerst met mijn vrouw over gehad en recent heb ik besloten er niet langer geheimzinnig over te doen. Ik wil me er niet langer voor verstoppen.

Voor de meesten van jullie zal dit als een volslagen verrassing komen, maar ik durf nu met een gerust hart te zeggen dat ik verslaafd ben aan zingen. Dat op zich zou niet zo problematisch zijn, maar ik ben nog aardig voor mezelf als ik zeg dat ik niet erg goed ben. Als ik een liedje zing dan weten de toehoorders zeker dat er geen noot zuiver geraakt word. Ik zal het presteren om het gehele nummer vals te zingen, maar dat dan wel weer met volle overgave. Op zich kon ik hier goed mee leven en ook de toehoorders in de verschillende karaokebars waardeerden mijn inzet.

Sinds enkele jaren is dit veranderd. Sindsdien wijzen programma’s waarbij je als talent ontdekt kan worden mij continu op mijn tekortkomingen en alle toeschouwers in de karaokebar zijn plotseling jurylid geworden. Ik vind het niet erg om gejureerd te worden. Het is mijn grootste doel om ooit een keer mee te doen aan een talentenjacht.  Ik weet dat ik kansloos ben, maar ook ik wil een keer optreden  in een programma als Idols, X-factor of the voice of Holland. Ik wil namelijk gewoon zingen en dan is de toonhoogte of soort niet van belang.

Vanwege mijn zangkunsten heb ik de neiging om mijzelf in te schrijven jarenlang weten te onderdrukken. Ik ben niet op klompen verschenen bij Idols of met een manager bij X-factor. Maar steeds vaker bekroop mij het gevoel dat ik de mensheid een uniek stemgeluid onthield. Sinds 2008 heb ik daar gesprekken over gehad met mijn vrouw en die wist mij tot nu toe nog steeds tegen te houden, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Op een bepaald moment was ik gewoon niet meer te stoppen. Ik moest en zou gewoon mijn uniek stemgeluid laten horen aan de wereld. Dus wat heb ik gedaan. Ik heb mij aangemeld voor the voice of Holland en Holland’s got talent.

Van the voice of Holland heb ik nooit meer iets gehoord en het moet mij van het hart dat ik dat verbazingwekkend vind. De producenten van TVOH zoeken een uniek stemgeluid en laat dat bij mij nu juist verzekerd zijn. Holland’s got talent heeft mij wel uitgenodigd om audities te doen. Van hun mag ik mijn kunsten komen vertonen en zodoende sta ik nu op een podium omringt door camera’s met een microfoon in mijn handen. Wie a zegt moet ook b zeggen, dus moet ik nu figuurlijk met de billen bloot. Nog een paar seconden en dan ben ik uit de zangkast. Diana Ross zong het al en nu doe ik het ook.

Spagaat vind ik niet leuk

Via Facebook kreeg ik een foto onder ogen. Het was een foto van een hond die door het ijs was gezakt. De hond wachtte tot het gered zou worden. Je zag de vermoeidheid en gelatenheid in de ogen van de hond. Eigenlijk geloofde het beestje niet meer in een goede afloop en dat grijpt mij dan aan. Ik heb te doen met het dier, maar ik ben slechts een anonieme toeschouwer. Op dit soort momenten mis je binnen Facebook dan toch de mogelijkheid “vind ik niet leuk”.
 

Uitgaande van de reacties op Facebook ben ik dan een van de weinigen, want bijna 1.000.000 mensen vonden de foto leuk. Normaal gesproken denk je dan dat deze mensen een persoonlijkheidsstoornis hebben. Het zou niet raar geweest zijn als we een Excel bestand aan gingen leggen van deze miljoen mensen, zodat we toekomstige psychopaten sneller in beeld hebben. Maar in dit geval lag het toch wat genuanceerder.

De nuance zat hem in de begeleidende tekst bij de foto van de hond. De hond die langzamerhand bezig was te verdrinken. Deze tekst bevatte niet een omschrijving van de foto, zoals “hond in wak” of soortgelijke bewoordingen. In plaats daarvan stond er de volgende tekst  “Like if you would save him! Ignore if you don’t care!” met een overbodig gebruik van hoofdletters. Deze tekst vond ik getuigen van een groot zwart-wit gevoel. Persoonlijk zou ik de hond zeker redden als ik dat kon. Ik kan de hond echter niet redden door de foto leuk te vinden. Daarmee zou ik meedoen aan een populariteitswedstrijd en dat wil ik niet. Dat houdt echter niet in dat het mij niets doet. Die illusie werd echter wel gewekt en daarmee bevond ik mij in een onmogelijke spagaat.

Onmiddellijk moest ik aan een andere onmogelijke spagaat denken. Een vergelijking die eigenlijk dusdanig mank gaat dat ik u hem niet wil onthouden. De volgende woorden weerklonken namelijk door mijn hoofd  “If you’re not with us, you’re against us”. Neutraliteit was niet mogelijk bij George Bush jr. We moesten blindelings in de pas gaan lopen en als we ons niet conformeerden, dan waren we de vijand. “Like if you’re with us! Ignore and face the consequences!

Eigenlijk wilde ik niet blindelings in de pas lopen. Ik ben wel landgericht, maar niet landgezwicht, maar George jr. liet mij weinig keus. Hij gooide mij in een spagaat waarbij ik of een terrorist werd of een ja-knikker was. Ik had het liever iets genuanceerder gezien. Natuurlijk vond en vind ik het vreselijk wat de Verenigde Staten is overkomen, maar dat wil niet zeggen dat ik elke maatregel die hun regering neemt blindelings ga steunen. Dat houdt echter niet in dat ik tegen het Amerikaanse volk ben. Ik heb gewoon af en toe een iets andere mening en zoveel meningen, zoveel smaken koffie en zoveel huisdieren. Niemand die dat beter zal begrijpen dan een Amerikaan.

Ik heb trouwens geen idee of het ultieme huisdier, de hond uit de foto, het overleefd heeft. Het lijkt mij wel, want bijna 1 miljoen mensen wilden het dier redden of ze waren in ieder geval chantabel genoeg. In het meest negatieve geval vonden ze de foto echt leuk, maar daar zullen we waarschijnlijk nooit achter komen. En als we daar achterkomen, dan is het waarschijnlijk te laat, want terroristen en psychopaten houden zich niet aan regeltjes.

Bij de hond wist ik het niet zeker, maar ik twijfel er niet aan of de Amerikaan zal deze hele War on terror wel overleven. Het “land of the brave and home of the free” sterft in mijn ogen echter een langzame dood, want in ruil voor de vrijheid wordt de vrijheid overboord gegooid. Ik vind dat ze gered moeten worden, dus “like if you would save them, ignore if you don’t care!”