Als ik hier de woorden “midnight train to Georgia” neerkalk,
dan denkt u natuurlijk allemaal meteen aan Gladys Knight. Daar is helemaal
niets mis mee. Sterker nog, dat pleit voor u. U kent uw klassiekers. Ik had
echter veel liever gezien dat u meteen aan de Pips had gedacht. Ik ben namelijk
een groot fan van de Pips. Diep in mijn hart wil ik eigenlijk gewoon een Pip
zijn.
De manier waarop Merald Knight, William Guest en Edward Patten
fictief aan een touwtje trekken om het fluitje van de trein kracht bij te zetten is
van een oneindige schoonheid. De bewegingen van links naar rechts en af en toe
dat ene stapje naar achteren en weer naar voren zijn onnavolgbaar. En dan
precies op het juiste moment weer roerloos achter de microfoon staan om dat ene
zinnetje zuiver te zingen.
Het komt regelmatig voor dat ik het filmpje van “midnight
train to Georgia” op youtube bekijk en vervolgens in de woonkamer de
choreografie van de Pips probeer te kopiëren. Dan beeld ik mij in dat ik een
Pip ben, maar ik ben geen Pip. Wat dat betreft ben ik jaloers op Jack Black,
Ben Stiller en Robert Downey jr. Zij zijn alle drie in de voetsporen van de
originele Pips getreden en hebben een werkelijk fabuleuze “Midnight train to
Georgia” neergezet.
Als ik dan toch een Pip zou kunnen zijn, dan wil ik Robert
Downey jr. zijn. De wijze waarop deze Pip Nouveau zich bijna achteloos van zijn
danspasjes ontdoet is aan de ene kant ontluisterend om te zien. Aan de andere
kant is deze achteloosheid schitterend in al zijn eenvoud. Vergeet Galili dans,
vergeet Beppie Blankert, vergeet het nationaal ballet. Ik zou haast willen
zeggen, vergeet de originele Pips. Vanaf nu af aan alleen nog maar Robert
Downey jr. Maar u weet dat dat niet kan.
De Pips kan ik niet vergeten. Als de Pips eenmaal onder je
huid zitten, dan blijven ze er ook. De Pips als onderdeel van mijn vetweefsel. Je zou haast kunnen zeggen dat de Pips onderdeel
zijn van mijn DNA. Maar hoezeer ze ook onderdeel van mij zijn, een echte Pip
zal ik nooit worden. Zelfs geen Pip Nouveau.
Ik zal nooit weten hoe het is om achtergrondzanger te zijn
van Gladys Knight. Dat is wellicht maar goed ook. Ik mis namelijk het
aangeboren ritmegevoel dat noodzakelijk is om een goede Pip te zijn. Voorlopig
blijf ik nog gewoon een Pip in de woonkamer en mocht ik ooit een echte Pip
worden, dan ga ik gewoon op een kruk zitten. Zelfs een Pip maakt zich er
namelijk wel eens gemakkelijk vanaf. Maar ook op een kruk kun je fictief aan
een touwtje trekken om een fluitje uit te beelden. Ik ga alvast oefenen. HOEHOE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten