Vroeger is geweest

Daar loop ik dan, op een voor mij welhaast heilig stukje grond. Ik ben er circa 15 jaar niet geweest, maar in de ongeveer 15 jaar voordien heb ik er miljoenen voetstappen achtergelaten. Het is de sportvereniging waar ik in mijn jeugd passief maar zeker ook actief bij betrokken ben geweest. Het is een atletiekvereniging in een middelgrote plaats in ons land en vandaag hebben ze een reünie. Ze hebben me opgespoord en mij een uitnodiging gestuurd. Het is  goed om te weten dat je niet vergeten bent.

Ik loop het terrein op en zie de baan. De kunststofbaan ligt te schitteren in het zonnetje. De aanloop van de verspringbak waar ik altijd  17 stappen zette voordat ik met  een doffe dreun in het zand belandde, lacht mij tegemoet. Het zand, ik wil het eigenlijk gewoon even beroeren, gewoon even aanraken. Nee, dat is het niet, eigenlijk wil ik direct weer springen. Ik wil weer met mijn voeten vooruit in het zand terecht komen en kijken wat de afstand is. En de baan weet dit, de baan fluistert zachtjes in mijn oor: “Kom spelen, kom zweten, kom genieten, laat mij je plezieren”, maar mijn spieren, mijn enkels en mijn Italiaanse merkschoenen schreeuwen dat ik het niet moet doen. Ik besluit hun mening te respecteren.

Ik kijk nog een keer naar de atletiekbaan en besluit mij vervolgens in het feestgewoel te storten. Ik ben hier tenslotte voor een reünie. Ik ben nog nooit op een reünie geweest. Onderweg heb ik een van mijn beste vrienden opgehaald die ook jaren rondjes heeft gerend en uiteindelijk de beste vrienden werd met de hoogspringmat, zoals ik een relatie kreeg met de verspringbak. We hebben er zin in. We gaan allemaal oude bekenden zien. Die gozer die geen been voor het andere kon zetten, maar hij was wel heel aardig. Ach, hoe heet die ook al weer en die klootzak waar je altijd van verloor op de 100 meter, wat is ook al weer zijn naam. En dan dat meisje waar je altijd heimelijk verliefd op was, maar die veel te oud voor je was. Haar naam vergeet je niet.

Allemaal mensen uit je verleden die net zo’n geweldige tijd op deze atletiekbaan hebben doorgebracht als ik. Leuk om ze weer eens te zien en te kijken wat ze nu doen. Misschien rennen ze nog steeds rondjes. Mijn vriend en ik maken ons entree. Het feest kan beginnen, want wij zijn binnen, dat stralen we duidelijk uit. We houden dat ongeveer 1 seconde vol en komen er dan achter dat we niemand herkennen. Wij zijn al ‘fashionable late’ en desondanks is er geen persoon in de zaal die ons kent of andersom en wij hebben hier nogal een geschiedenis.

Her en der zitten en staan groepjes mensen met elkaar te praten in de feesttent, ze kijken ons aan en wij kijken terug. De baan, hij voelt zo vertrouwd en toch horen wij hier niet. Dit zijn niet de mensen met wie wij vroeger aan sport deden? Mensen worden ouder en veranderen, maar dit zijn niet de gespierde atleten van vroeger. Dit zijn de atleten en juryleden van nu. Dit zijn de mensen van de kunststofbaan, wij zijn nog van het gravel. Dit zijn de mensen van de elektronische tijdmetingen, bij ons ging dat handmatig. Dit is geen reünie, dit is een feestje van nu. Ze zijn mij misschien niet vergeten, maar ik hoor hier niet meer thuis.

Die gozer die geen been voor het andere kon zetten wist het al. De klootzak die mij altijd versloeg op de 100 meter wist het ook al. Het meisje op wie ik altijd verliefd was, wist het allang. Ze zijn er geen van allen. Nu weten mijn vriend en ik het ook. We hebben onze VIP-passen in de hand en besluiten een broodje shoarma te halen. Daar zijn we tegenwoordig heel erg goed in. Daar is nu ons thuis. De shoarmaboer kent onze naam en vraagt hoe de reünie was. “Vroeger is geweest” antwoorden we “morgen is de toekomst en vandaag is een geschenk, dus geef ons maar een hele grote portie shoarmasaus.”