Een Olympische gedachte

De Olympische spelen zijn begonnen. Samen met miljoenen, misschien wel miljarden anderen heb ik openingsceremonie gezien. Ik genoot van het Engelse landschap en de industriële revolutie. Een heerlijke positieve rilling ging door mij heen toen ik Ban Ki Moon de Olympische vlag binnen zag dragen tezamen met 7 andere voorvechters voor de mensenrechten. Ik vloog van het ene hoogtepunt naar het andere hoogtepunt en al dit intense genieten culmineerde in het ontsteken van een schitterende Olympische vlam.

Maar het was niet alles goud wat er blonk tijdens de openingsceremonie. De bijdrage van Muhammad Ali had ik persoonlijk liever niet gezien. Dit is niet de Muhammad Ali die ik mij wil herinneren. Maar toen moest ik opeens aan de oprichter van de moderne Olympische spelen denken. Ik moest opeens denken aan Pierre de Fredy, baron van Coubertin, bij u wellicht beter bekend als Pierre du Coubertin.

Ik bedacht mij dat niet alles goud hoeft te zijn wat er blinkt. Want heeft de baron niet ooit gezegd dat meedoen belangrijker is dan winnen? Nee, dat heeft hij dus niet gezegd. De baron heeft letterlijk gezegd “het belangrijkste in het leven is niet de triomf, maar de strijd, het essentiële is niet om te hebben gewonnen maar om goed te hebben gestreden”. Met die gedachte in het achterhoofd ben ik heel blij met de bijdrage van Muhammad Ali. Een man die toch nog altijd velen weet te inspireren.

Als ik dan toch aan Pierre du Coubertin denk, dan wil ik graag een verandering aanbrengen aan het Olympische programma. Ik wil graag pleiten voor herintrede van de schone kunsten als Olympische onderdelen. De baron zelf was namelijk zeer kunstzinnig en op zijn aandringen waren de schone kunsten ook Olympische onderdelen. Zo kon je in het verleden bijvoorbeeld goud winnen op de onderdelen architectuur, muziek, schilderen, beeldhouwen en literatuur.

De allereerste gouden medaille op het onderdeel literatuur is bijvoorbeeld gewonnen door niemand minder dan  de weledele heer Pierre de Coubertin met zijn “ode aan de sport”. Dat alles gebeurde precies 100 jaar geleden in 1912 tijdens de Olympische spelen in Stockholm. De schone kunsten stonden tot 1948 op het programma en zijn sindsdien geschrapt.

Wie heeft besloten om de schone kunsten te schrappen? Als ik dit kleine stukje schrijf lever ik een strijd. Ik worstel met zinsnedes en ik vecht tegen de grammatica zoals Muhammad Ali vocht tegen Joe Frazier. Schone kunsten zijn altijd een persoonlijke topprestatie. Met de baron in het achterhoofd zou men de schone kunsten weer Olympisch moeten maken. Als men turnen en dressuur kan jureren, dan kan dat ook met schone kunsten. Ik ga alvast nadenken over mijn inzending voor de Olympische spelen van 2016. Op dit moment ben ik slechts in training.