Heel soms komt er een televisieprogramma voorbij waar je hoge
verwachtingen van hebt. Meestal duik je dan zwaar teleurgesteld je bed in en
vraag je je af waarom je niet gewoon een rondje bent gaan lopen of de
afwas hebt gedaan. Maar al die weggegooide minuten achter de televisie worden
af en toe in een klap goed gemaakt. Dan worden de verwachtingen meer dan waar
gemaakt. Dan krijg je een inkijkje in een wereld waarvan je wist dat die
bestond, maar waarvan je niet besefte dat het inkijkje zo mooi kon zijn.
Dat inkijkje kreeg ik vanavond in de 100 meter sprint finale van
de Olympische spelen van 1988. Destijds was ik een jongetje van alweer 12 jaren dat
ongelooflijk fanatiek aan atletiek deed. Mijn grote held was Carl Lewis. Ik was begonnen met atletiek nadat Carl Lewis
tijdens de Olympische spelen van 1984 vier gouden medailles had gewonnen. Ooit
zou ik net zo hard rennen als Carl Lewis en tot die tijd zou ik vol bewondering
toekijken hoe Carl alles won.
Carl was de Usain Bolt van de jaren 80 en nog een beetje meer.
Carl kon namelijk niet alleen heel erg hard lopen. Carl kon iets wat Usain niet
kan. Carl kon namelijk ook nog eens heel ver springen. In het geval van meneer
Lewis dekt dat de lading niet helemaal. Carl Lewis deed niet aan verspringen.
Carl Lewis wandelde door de lucht. Zodra Carl Lewis afzette voor een sprong zei
hij eventjes gedag tegen de aarde. Dan was Carl Lewis in outer space en tartte
hij de wetten van de zwaartekracht om huizenblokken verder weer neer te komen.
Tijdens het schitterend inkijkje van vanavond is deze Carl Lewis van zijn voetstuk gevallen. Niet als
atleet, maar als mens. In "de vuile sprint van 1988" zag ik
iemand die zichzelf verheerlijkte. Carl Lewis bleek verliefd op Carl Lewis.
Carl Lewis en zijn gevolg bleken niet in staat tot enige zelfreflectie. Waar
Ben Johnson nogmaals de gifbeker van de dopingzondaar leeg moest drinken was
dit voor Carl en zijn gevolg niet genoeg. Zij vonden het nodig ook nog eens
zout in de wond te strooien door Ben Johnson als atleet te reduceren tot een
nobody.
Ben Johnson mag dan misschien de grootste dopingzondaar uit de
geschiedenis zijn. Ben Johnson is zeker geen nobody. Ben Johnson en Carl Lewis
zijn verantwoordelijk voor de mooiste tweestrijd in de atletiek in mijn
herinnering. Usain Bolt mocht willen dat hij een dergelijke tegenstander had.
Ben Johnson was perfect voor Carl Lewis. Ben Johnson maakte de waarde van de
overwinningen van Carl Lewis alleen maar groter. Dat was alleen nog overtroffen
als Benni Johnsonski een grote blanke Rus was geweest. Maar Amerika vs. Canada
was ook heel mooi en het totale gebrek aan respect tussen beide sporters zal
zeker geholpen hebben.
Dat gebrek aan respect bestaat 25 jaar later nog steeds. Als een
van beide atleten ook maar enige animositeit voelt voor de ander, weet hij dat
heel goed te verbergen. Het zou Carl Lewis als persoon gesierd hebben als hij met
meer respect over zijn tegenstander gesproken zou hebben. Dat Ben Johnson
zonder enig respect over Carl Lewis spreekt, doet mij minder. Ben Johnson was
namelijk al van zijn voetstuk gevallen. Nu liggen de brokstukken van Carl Lewis
er naast en dat doet pijn. De man die kon vliegen is vanavond keihard gecrasht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten