Als een jongetje van een jaar of 10 of misschien zelfs 11 liep
ik ooit eens een Coopertestje. Na 12 gruwelijke minuten bleek ik 2625 meter
gelopen, gerend en gestrompeld te hebben. Als mijn herinnering correct is, was
ik behoorlijk trots op mijn eigen prestatie. Meer dan 25 jaar later en zonder
enig historisch besef, besloot ik vanavond weer eens een rondje te gaan
hardlopen. Dat dat rondje precies 12 minuten zou duren, kon ik vooraf niet
bevroeden. Het werden wederom 12 gruwelijke minuten. En wederom was ik na
afloop behoorlijk trots op mijn eigen prestatie. Ik had 12 minuten gerend. Ik
had niet gelopen of gestrompeld. Zoals Forrest Gump ooit zei: ‘I was running’.
Mijn trots was echter maar van korte duur. Ooit heb ik eens een loop-app op mijn mobieltje gezet. Zodra ik de resultaten van dit appje op mijn telefoontje bekeek, begon ik na te denken! Ik wist dat ik vroeger harder kon lopen, maar vroeger was de lucht nog schoon. Ook hadden 15 jaren zonder anti-rookbeleid zijn tol geëist. Maar het kon toch niet zo zijn dat de man van nu verloor van het jongetje van toen. Ik begon allerlei excuses te bedenken. De kleine Sjaak liep op een mooie sintelbaan. Hij hoefde niet uit te kijken bij het oversteken. Dat leuke jong had goed schoeisel aan. Ik weet het nog precies, met dank aan mijn schoenentik. Het waren lichtblauwe spikes met wit stiksel en roomkleurige zool van het merk Puma.
Ik begon bepaalde waardes toe te kennen aan de excuses. Ik vond ze valide en per geldig excuus kreeg ik er 50 meter bij. Toen ik alle geldige excuses op een rij had gezet bleek ik alsnog verloren te hebben. Het jongetje van 11 had mij gelapt, op meer dan een ronde gezet. Van mijn aanvankelijke trots was niets meer over. Ik was zelfs zeer ontevreden. Eerst wil je de buitenwereld de schuld geven. De hardloop-app voor het geven van tegenvallende informatie. De tabaksplanten voor het voorzien in een behoefte. Het vreselijk gevaarlijke verkeer in mijn wijk was de schuldige. Het ontwijken van de losliggende skelters en de driewielers zonder richtingsgevoel vereist soms zoveel gratie, dat het als jurysport niet had misstaan op de Olympische spelen.
Maar uiteindelijk ligt het gewoon aan mijzelf. Het loop-appje doet niets verkeerd en ook de tabaksplanten hebben hun eigen medicinale rol. Het ligt niet aan het verkeer in mijn wijk. Ik had gewoon nooit meer moeten gaan hardlopen. Dan was ik nu nog een illusie rijker. Mocht ik over 25 jaar weer eens de neiging hebben om te gaan hardlopen, dan staat de volgende tekst als waarschuwing op mijn Asics joggingschoenen. "Joggen is misschien goed voor de gezondheid, het zal absoluut egoschade veroorzaken". Nu alleen nog een afschrikwekkende foto voor het totale effect.
Mijn trots was echter maar van korte duur. Ooit heb ik eens een loop-app op mijn mobieltje gezet. Zodra ik de resultaten van dit appje op mijn telefoontje bekeek, begon ik na te denken! Ik wist dat ik vroeger harder kon lopen, maar vroeger was de lucht nog schoon. Ook hadden 15 jaren zonder anti-rookbeleid zijn tol geëist. Maar het kon toch niet zo zijn dat de man van nu verloor van het jongetje van toen. Ik begon allerlei excuses te bedenken. De kleine Sjaak liep op een mooie sintelbaan. Hij hoefde niet uit te kijken bij het oversteken. Dat leuke jong had goed schoeisel aan. Ik weet het nog precies, met dank aan mijn schoenentik. Het waren lichtblauwe spikes met wit stiksel en roomkleurige zool van het merk Puma.
Ik begon bepaalde waardes toe te kennen aan de excuses. Ik vond ze valide en per geldig excuus kreeg ik er 50 meter bij. Toen ik alle geldige excuses op een rij had gezet bleek ik alsnog verloren te hebben. Het jongetje van 11 had mij gelapt, op meer dan een ronde gezet. Van mijn aanvankelijke trots was niets meer over. Ik was zelfs zeer ontevreden. Eerst wil je de buitenwereld de schuld geven. De hardloop-app voor het geven van tegenvallende informatie. De tabaksplanten voor het voorzien in een behoefte. Het vreselijk gevaarlijke verkeer in mijn wijk was de schuldige. Het ontwijken van de losliggende skelters en de driewielers zonder richtingsgevoel vereist soms zoveel gratie, dat het als jurysport niet had misstaan op de Olympische spelen.
Maar uiteindelijk ligt het gewoon aan mijzelf. Het loop-appje doet niets verkeerd en ook de tabaksplanten hebben hun eigen medicinale rol. Het ligt niet aan het verkeer in mijn wijk. Ik had gewoon nooit meer moeten gaan hardlopen. Dan was ik nu nog een illusie rijker. Mocht ik over 25 jaar weer eens de neiging hebben om te gaan hardlopen, dan staat de volgende tekst als waarschuwing op mijn Asics joggingschoenen. "Joggen is misschien goed voor de gezondheid, het zal absoluut egoschade veroorzaken". Nu alleen nog een afschrikwekkende foto voor het totale effect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten